مرد بی‌فکر و فضولی بس مردّد بود

او نبود الّا در آگاهی تهیدستی

او دلش پر بود از تردید

روزی نزد قطب عالم هستی

شه و سلطان عرفان بایزید آمد

و نزد شیخ بنشستی

□

از او پرسید:

دیگران ‌گویند مرد کاملی هستی

چنین باشد؟

گر تو از خمخانه عشق و شراب معرفت مستی

توانی خواند فکر و ذهن مردم را!

پس بگو با من هر آنچه دارم اندر ذهن اگر از خاک دون رستی؟

□

و بسطامی به آن مرد اینچنین فرمود:

تو اندیشی به چیز کوچک و بی ارزش و پستی

و می‌پرسی تو آن چیزی که لایق نیست پرسش را

□

اگر زنجیرهای بسته بر ذهن خودت را نیک بگسستی

و با یک ذهن باز و فکر روشن سوی من می‌آمدی امروز

و قفل درب قلب خویش بشکستی

و گوش قلبت اکنون کر نبود و

می‌شنیدی از ته دل حرف‌هایم را

و قفلی بر زبان خویش می‌بستی

به جای این ملامت‌ها

تو از من می‌گرفتی آنچه شایستی