آن شنیدی که در ولایت شام

شتر مست در بیابانی

مرد نادان ز پیش اشتر جَست

مرد در راه خویش چاهی دید

شتر آمد به نزد چه ناگاه

دستها را به خار زد چون ورد

در ته چه چو بنگرید جوان

دید از بعد محنت بسیار

دید یک جفت موش بر سر چاه

می بریدند بیخ خاربنان

مرد نادان چو دید حالت بد

در دَمِ اژدها مکان سازم

از همه بدتر این که شد کین خواه

آخرالامر تن به حکم نهاد

دید در گوشه های خار نحیف

اندکی زان ترنجبین برکند

لذّت آن بکرد مدهوشش

تویی آن مرد و چاهت این دنیی

آن دو موش سیه سفید دژم

شب و روزست آن سپید و سیاه

اژدهایی که هست بر سرِ چاه

بر سرِ چاه نیز اشتر مست

خاربُن عمر تست یعنی زیست

شهوتست آن ترنجبین ای مرد