شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
فی التوکّل
سنایی
سنایی( الباب الاوّل: در توحید باری تعالی )
119

فی التوکّل

پی منه با نفاق بر درگاه
به توکل روند مردان راه
گر توکّل ترا بروست همی
خود بدانی که رزق از اوست همی
پس به کوی توکّل آور رخت
بعد از آنت پذیره آید بخت
در توکّل یکی سخن بشنو
تا نمانی به دست دیو گرو
اندر آموز شرط ره ز زنی
که ازو گشت خوار لاف زنی