دانش او رهی رعایت کن

شرب یک یک ز خلق دانسته

اوست مر فطرت ترا فاطر

او ز تو داند آنچه در دل تست

چون تو دانی که او همی داند

روی از آئین بد بگردانی

چون به حلمش غرور خواهی داشت

چون به علمش نگه نخواهی کرد

علم او عقل را چراغ افروز

گرنه حلمش بُدی همیشه پناه

مصلحت بین خلق بیش از آز

آنچه در خاطر تو او داند

هیچ جانی به صبر از او نشکیفت

مطّلع بر ضمایر است مدام

بی زبانی برش زبان دانی است

شادی آرست و غمگسار خدای

آنچه او بهر آدمی آراست

او کمابیش خلق دانسته

جای تو در نعیم کرد مُعد

او نهاد از پی اولوا الالباب

کرد قائم برای نظم و قوام

گردد از حس پای مور آگاه

سنگ در قعر بحر اگر جنبید

در دلِ سنگ اگر بود کرمی

صوت تسبیح و راز پنهانش

بنموده ترا ره آموزی

هرکه او نیست هست داند کرد

هست با قهر و علم یزدانی

ناتوانی ترا کند دانا

غیب خود زانکه صورت تو نگاشت

او ترا بهتر از تو داند حال

قایل او پس تو گنگ باش و مگوی

تو مگو دردِ دل که او گوید

گر گناهی همی کنی اکنون

گر ندانی که می بداند حق

ور بدانی که می بداند و پس

خود گرفتم کسیت محرم نیست

عفو او گیرم ار بپوشاند

توبه کن زین شنیع کردارت

نفس خود را میان حالت خویش