نامت

گل‌‌واژه‌ای به سپیدای ماهتاب و سپیده است

با عطر باغ اطلسی

و دشت‌های گرم شب‌بوهای دشتستان

نامت گلِ هزار بهارِ نیامده است

نامت تمام شب‌هایم

و گستره‌ی خمیده‌ی رویاهایم را

پر می‌کند

و در دهانم

مانند ماه در حوض

مد می‌شود

نامت در چشمانم

چون لاله سرخ

چون نسترن سپید

و مثل سرو ، سبز می‌ایستد

نامت مژگانم را در می‌گیرد

نامت در جانم

گُر می‌گیرد