نور خداست نور دل داغدار من

با آنکه ظاهراً بود از چشم سر به دور

جام مئی است عذب و گوارا و خوش خوراک

از بوی جانفزای دو زلفش شوم چو غرق

در بی خودی اگر گذرانم تمام عمر

گر من شهید غمزه خوبان شوم چه غم ؟

پیکان دوست ، کُنج دلم را خراب کرد

تو از برون همی طلبی روی آن نگار

عشقش به دل کنون چه بگویم چه می کند ؟

جامی ز چشم خویش به دست « کمال » ده

تا نور یار من ز دل و جان پدید شد

نور خداست مونس قلب شکسته ام