زان پیش که از عطش شوم طی

برگو غم عشق از دم نی

بریان ز دل کباب تا کی

برخیز که رفت موسم دی

سازیم فدا چو حاتم طی

تا طعنه زنیم برجم و کی

تا سایه صفت دویم از پی

چون ذره شویم محو و لا شئی

آن سان که به بحر بیکران فی