109
برخیز که رفت موسم دی
از جام رخت مرا چشان می
زان پیش که از عطش شوم طی
ای مطرب جان چو نائی مست
برگو غم عشق از دم نی
ساقی ز شراب ، کن خرابم
بریان ز دل کباب تا کی
ای ساقی جان به جان مستان
برخیز که رفت موسم دی
بنمای رخی که دین و دل را
سازیم فدا چو حاتم طی
یک جرعه بده ز جام عشقت
تا طعنه زنیم برجم و کی
ای سرو ، خرام در گلستان
تا سایه صفت دویم از پی
شمس رخ تو اگر درآید
چون ذره شویم محو و لا شئی
محو است « کمال » در جمالت
آن سان که به بحر بیکران فی