زان می که به خم داری ای ساقی میخانه

از بادۀ عشق خود یک جرعه به کامم ریز

ای باده پرست من ، رحمی کن و دستم گیر

ای ماه و شان گوئید آن ساقی مه رو را

گر مست کند ما را از بادۀ وصل خویش

از جام شراب عشق ، دیوانه و مستم کن

از لذّت شرب می ای دوست بکش ما را

زان بادۀ صاف جان آتش به روان انداز

گر زاهد خود بینی از باده کند منعم

دریاب « کمالت » را ای ساقی جان و دل