نبود مرا نشانی درمردم زمانه

بی نام و بی نشان را عیشی است جاودانه

جورش به جان پذیرم هر لحظه عاشقانه

شهدیست بس گوارا لطفی است بی کرانه

تا خویش را ز عشقت بردارم از میانه

از اشک دیدگانم جوئی کنم روانه

ترک هوای خود کرد شد دور ز آشیانه

باشد نصیب گردد وصل تو بی بهانه

ساقی بریز جامی از آن می مغانه