از دیدۀ دل خویش تا کردمت نظاره

تیری خدنگ و جانسوز ، بر دل رسیده امروز

از دیدن جمالت ، مرغ دلم پریده

جانا چو ماه بیند خورشیدوش جمالت

باد صبا ز من گو ، صیّاد دین و دل را

باکشته ات نظرکن ،ای دلفریب زیبا

شب تا سحر ز عشقت ، چون شمع در گدازم

ای سارق دل و دین ، دانی ز تیر مژگان

در کاروان عشقت ره می برم پیاده

تا میزنی بر ابرو ، چین این چنین به رخسار

ای آن که بر ضعیفی چو من دلت نسوزد

هر چند بر ( کمالت ) جور و جفا نمائی