من محو خدای بی زوالم

رویش بود از جهات پیدا

حسنش بود از جهان نمودار

هر گه که روم به محضر او

نبود به کسیم قیل و قالی

با آن که ز خال و خط برون است

پروانه صفت ز شمع رویش

در سایۀ او بسی نشستم

او بدرِ تمام ملک حسن است

خواهم که روم ز خویش بیرون

او درد « کمال » را طیب است