گفتم از تنگی دل راه گلستان گیرم

هر طرف گشته ام از دیدۀ دل جوینده

دامن گُل به کف آرم به تمنای وصال

همچو پروانۀ دلسوخته پروازکنان

از غم عشق تو ای دلبر یکتا ، شب و روز

همه شب از غم عشقت به فلک می نگرم

چه شود ای بت سیمین تن شیرین گفتار

حق کند گر مدد آخر چو یکی مور ضعیف

در ره عشق تو ای دوست به توفیق خدا

می شنیدم ز دل خویش همی گفت « کمال »