به آن خنده به این گریه خدا داند که ناچارم

میان گریه می خندم ز شوق نازنین یارم

که تا مجروح ننمایم دل شیدای دلدارم

اگر می خندم از لطفش و گر میگریم از قهرش

دمی چون برق خندانم ، دمی چون رعد نالام

دمی چون سیل پیچانم ، دمی چون ابر خونبارم

غلط گفتم نگار من ، نه خندانم نه گریانم

همی دانم که از عشقت ، به بند غم گرفتارم

نباشم هرگز ای جانا گرفتار غم بندت

ولی حیران و سرگردان به کوه و دشت و بازارم

نیم حیران و سرگردان قسم بر طاق ابرویت

ز درد عشق روز و شب همه رنجور و بیمارم

ندارم رنج و بیماری به ماه عارضت سوگند

همی دانم که مجنونم ز جان خویش بیزارم

به بخشا نیستم مجنون که در ویرانه ها گردم

چو حلاج از غم هجرت هم اکنون بر سر دارم

نه حلّاجم که از عشقت دمی بر دار آویزم

من آن شمعم که از آذر همیشه اندر آزارم

نه شمعم تا به تدریج از غم عشقت شوم فانی

( کمال ) دردمندم من که دائم طعنۀ نارم

ندارم درد چون در بحر وحدت غوطه ور گشتم

کنون در بی خودی خود نه مست هستم نه هشیارم

متن