آن که از عشق ز سر عقل مرا بیرون کرد

تا ز مضراب مژه تار دلم را بنواخت

آن قدر ریخت ز چشمش می جانسوز که تا

چون مرا بیخود و مدهوش نمود از می عشق

شمع وش گریه کنان سوخته نابود شدم

همچنان لاله دلم را ز غم باده عشق

در ره عشق مرا در پی خود همچون باد

بحر بی چند که گردید عیان در رخ موج

شاه عشق از لب یاقوتی شیرین دهنان

فتنۀ لشکر حسنش به خرابات وجود

از ازل عاشق دلسوخته را از پی ناز

دُرِّ خوش آب چو در فطرت خود داشت ( کمال )