در دل ظلمت مرا خورشید تابان می دهد

یعنی اندر خنده هر دم چشم گریان می دهد

ور ننالم در وصالش نطق و برهان می دهد

آن صنم ما را دمادم کفر و ایمان می دهد

از لب لعلش مرا داروی درمان می دهد

دیدگانش همچو ساقی می فراوان می دهد

گه چو آهوی ختن سر در بیابان می دهد

مفتی هجرش دمادم زهر هجران می دهد

کاین دو ، ما را تا قیامت فضل و احسان می دهد

چون که زلف عنبریش بوی جانان می دهد

مور را نطق و بیانی آن سلیمان می دهد