مست آمد آن نگار که ما مست روی او

با خود برید چشم من از روی مردمی

بر خاک کوی وی دل من دوش گم شده ست

خواهید تا چو من نشوید از بلای هجر

گر تلخ پاسخی دهد از خوی تلخ خویش

گر هیچ نیست، پیش نسیم صبا روید