بوی وفا ز طره عنبرفشان تو

شب نیستی که می نکنم تا به وقت صبح

برق از نفس گشایم و ژاله زنم ز اشک

نادیده کس میان تو و تابدیده ام

تن موی شد مرا و به هر موی از تنم

زرد و خمیده شد تن خسرو که تا شود