یا در زمان هجرت زین خاك رفته بودم

یك انتقام سنگین از دل گرفته بودم

ای كاش حرف او را كامل شنفته بودم

اسرار این معما در دل نهفته بودم

شب‌ها به سان مردم تا صبح خفته بودم

وان اشك‌ها كه در دل چون لعل سفته بودم

درد دل پریشان با كس نگفته بودم

بی رهنما چگونه تا قاف رفته بودم

زانوی غم میان بازو گرفته بودم

ورنه كجا كلامی چون دُر شنفته بودم

دردی كه سال‌ها در قلبم نهفته بودم

من هم كنون به سان اغیار خفته بودم

آنرا به آب چشم خون‌بار سفته بودم

كی شعر تر بدین سان پر بار گفته بودم