ندیدم چون تو زیبا رو نداری هیچ مانندی

سر هر تار گیسویت دلی دیوانه می‌بندی

ز روی مرحمت مهمان نما دل را به لبخندی

به چشمانت عسل پاشیده از صدها گل قندی

به عمق چشم‌های تو پس مفهوم خرسندی

تو را نتوان بشر خواندن که تندیس خداوندی

چه خوش از چاله بیرون کردی و در چاه افکندی

دلم از بیخ و بن یکجا تو می‌رفتی و می‌کندی

که در دفتر نمی‌گنجد «حدیث آرزومندی»

نخواهد غیر تو قلبی که دارد با تو پیوندی

بجز اینکه غلط کردم ندارم هیچ ترفندی

الا ای باغ عرفانی که در پایان اسفندی

که زاید مادر گیتی چنین دردانه فرزندی

نصیحت را رها کن چون نمی‌گیرد دلش پندی