چو باده چشم تو خوده است دل خراب چراست

ز پیچ زلف تو در تاب رفت مهر رخت

چو نیست عهد شکن غیر زلف بر شکنت

ز من هرآنچه تو گوئی و آن همی شنوی

چو نیست غیر تو کس از که میشوی پنهان

اگر چه در خم چوگان تست گوی دلم

ز باد بپرس که بحر از چه گشت آشفته

چو ما هر آنچه تو دادی بما همان خوردیم

هرآنکه باز نکرده است گوش هوش روترا

کتاب مغربی چون نسخه کتاب تواست