ای زروی خوب تو پشت زمین آراسته

تو چنان آرایشی دادی زمین را کآسمان

ای شده کوی تو از دیدار تو جنت صفت

آیینه برگیر و یکدم در رخ خود کن نظر

از در دندان تو در خنده گوهر فشان

گر بیاد روی خوبت نحل گل خوردی شدی

ور شبی برخاک درگاهت چومن خسبد بصدق

پشت لشکرهای عشق ازروی جان بازان تست

زیب تو از جامه نبود چون علم از نقش خود

تین وزیتون گر چه مذکورست در قرآن ولیک

آفتاب عالم حسنی وچون رخسار ماه

زآن رخ نیکو که باشد نور او بت خانه سوز

زینت رویت شود افزون از آب شعر اگر

مشک بویان چمن را چون رخت ای گلستان

سیف فرغانی ترا بلبل، تویی بستان او