ای بزیر زلف تو سایه نشین خورشید و ماه

سایه زلف چو ابر از پیش رویت دور کن

گر مه و خور بر نیاید پرده از رخ برفگن

روز و شب گو ماه و خور را بعد ازین جلوه مکن

گر همی خواهد امان این از زوال آن از خسوف

از کلهداران که دارد وز نکورویان کراست

گفته بر قدت بسی مدح و ثنا شمشاد و سرو

خود کجا دارد کمند عنبرین شمشاد و سرو

روی چون آتش نمودی تا چراغ خویشتن

ذره اندر سایه تو همچو ماه و خور شود

سیف فرغانی چنین سلطان عالم گیر را