چو آفتاب بروی تو دارد ایمان ماه

مرا که هست ز روی تو در شبستان ماه

که در حمایتش ایمن بود ز نقصان ماه

نجوم جمله سپاهند و هست سلطان ماه

تو پیش رفتی و پس ماند چند میدان ماه

ترا طلوع کند آن دم از گریبان ماه

چو گردد از افق غره تو تابان ماه

بر آسمان جمالت چو صبح خندان ماه

اگر شبی بسر روزنم رسد آن ماه

حقوق روی تو ثابت کند ببرهان ماه

بهای خاک درت برکشید بمیزان ماه

بتابد از رخ پرنور تو هزاران ماه

شب چهارده گردد هزار چندان ماه

فراز طارم هفتم رود چو کیوان ماه

که هست بر فلک قالب تو از جان ماه