ای باغ نیکویی گل روی ترا چمن

زنده دلست مرده عشق تو در لحد

ما بی تو همچو مرغ بدام اندریم و تو

در زیر پایت از عرق روی خوب خویش

خوی بر رخ تو ای گل از اندام تو خجل

خوبان روزگار بپیش تو ای نگار

ریحان چو بیخ خود بزمین سر فرو برد

گر بوسه یی از آن لب میگون رسد بسیف

وصل من و تو دیر میسر شود ازآنک