آن دوست که ما ازآن اوییم

این بخت نگر که جمله مردم

وین دولت بین که از دو عالم

گر مرده همه بدرد عشقیم

او گلشن بلبلان عشقست

ما کرده نشان خویشتن محو

ما همچو زبان بهر دهان در

جبریل زما مگس نراند

سلطان نبود چو ما توانگر

شیران همه کاسه لیس مایند

گرچه چو در ازپی گشایش

برما در این قفس گشادست

ماراتو کسی مدان که چون سیف