گرترا بی عشق ازین سان زندگانی بگذرد

زآن همی ترسم که با صد تیرگی مانند سیل

ازجهان عشق مگذر چون رسی آنجا ازآنک

خویشتن درآتش عشقی فگن تا نفس تو

چون همایان ملایک زین شترمرغان دهر،

ازبرای قوت جان در دست میر اشکار عشق

راحت تن ترک کردن کار مرد زاهدست

چون جو حظ تو کم شد زآخر سنگین خاک

آتش شوقت چو در دل تیز گردد جان تو

ترک دام و دانه کن تا روح چون شهباز تو

ثقل هستی دور کن از دوش جان کامید نیست

ای که گر در کویت آید سیف فرغانی دمی

چون جهان سیارراهت یک هنر دارد که تو