زان عمل سال و ماه شاد و گشند

شده راضی به جور همچو خودی

ریش خود می ریند و شادانند

همچو سگ خواستار لقمهٔ نان

سجده آرد بایستد به دو پای

یرحم اللّٰه گوید از تیزش

خواند او را به حاتم طایی

تاش زان ترّهات بستاید

می ستاید که سخت بی بدلی

بگذراند به عزّ علیّ

از خدا هرچه خواستی دیدی

وز پی او نماز بگذارد

حرمتم هست و دل ز رنج تهیست

بنده را زو سرور و پیروزیست

که برآنکس که مروراست رهی

که جهان راست لفظ او پندی

بنده گشتست از پی نانی

بنده ای کند فهم و نادانیست

اینت نادان و از خرد محروم

دور گردان ز خدمت مخلوق

که نه ای همچو ابلهان در سکر

به در آفریده هیچ مپوی

کس او چون شدی مترس از کس

کس گرفتار باد خلق مباد