از عقوبت سه حرف بیش مگیر

بر تن از راه رفق بر تن خصم

روی خندان و عفو گستر باش

ناصبوران چو خاک و چون بادند

کار آن پادشا گزیده بُوَد

فعل نیکان ملقّن نیکیست

فکرت آخرست اصل بنا

ماه را پیشه چرخ پیماییست

ملک آلوده مرگ بستاند

زر آلوده کم عیار بُوَد

دین بی لطف شاخ بی بارست

ملک را قهر و لطف انبازست

پنجهٔ خصم تو غرورپرست

حصن دین است ملک خاصه چنین