زان جهان دیدگان پرهنران

مهستی نام دختری و سه گاو

گشت روزی ز چشم بد نالان

شد جهان پیش پیر زن تاریک

که نیازی جز او نداشت دگر

پیش تو باد مردنِ مادر

پوز روزی به دیگش اندر کرد

آن سر مرده ریگش اندر دیگ

سوی آن زال تاخت از مطبخ

بانگ برداشت از پی تهویل

من یکی زال پیر محنتیم

از خدا را مرا بدو مشمار

آنک او را ببر مرا شاید

تو او منت رخت بردارم

سوی او رو ز کار من بگذر

هیچ کس مر ترا نباشد هیچ

چون بلا دید در سپرد او را

به خیال بدش ز دست بداد

چشم گریان و لب بود خندان

که ز سر بفکند برای تو چشم

گفته ناگفته دیده نادیده

به حقیقت بدانکه رنگ آمیخت

رَو ز روزن بجه نه از درِ او

گر تو دیدی سلام من برسان