برهٔ چرخ هست مردم خوار

آفتِ کشت تست بر گردون

از دو پیکر مجوی ساز و بسیچ

راه خرچنگ و رای او مپذیر

نخورد شیر چره هرگز گور

چکنی طمع خویشی از خوشه

رو که ناید نصیب گنج ترا

کی دهد باده خاصه نوش گوار

راستی با کمان چرخ مزن

گرگ پی باش تات چون قی و غز

دوستی ز آبریز چرخ ببر

جگرت گر ز تشنگیست کباب

مهی تشنه کو فلک سپرد

برّهٔ گرگ سار را بگذار

این همه ره بُرند غافل را

گل فروزند و دل گداز همه

خوب رویند و زشت پیوندند

همه گندم نمای جو کارند

همه عطار شکل و ناک دهند

گردن گردنان شکسته چو برق

چو گل و نرگس ارچه برگذرند

گر چه شاگرد حکم تقدیرند

تو نخواهی و بر تو افشانند

پایت از باد مانده خاک اندود

بنه از گاو بار و از خر خُرج

دل از این چرخ و گردشش بردار

تو ز تقدیر گشت او غافل

دایه آن را که بود مادر نیست

گربهٔ سگ پرست چنبر اوست

دست آن را که کرد باده پرست

ای که بر چرخ ایمنی زنهار

زانکه این چرخ تیز گرد کبود

کرده باشد چو سیرت از ره آز

کار دین و آسمان این عالم

روز غوغا و شهر آشفته

موج و گردابها بدین زشتی

برنیامد در این جهان باری

چرخ اگر در نهاد خود نغزست

گنبدی بر سرِ جهان زده اند

ای بسا قامتا که چوگان کرد

غُمر و دانا درین ره و منزل

تو چه گَوزی به حکمت آگنده

بر وفای سپهر کیسه مدوز

مر ترا زود چرخ بگذارد

این جهانیست دون و دون پرور

تو براین مرکز آنِ یزدان باش

چون تو یزدان پرستی از شیطان

اخترانی که عمر فرسایند

اختران عُمر آدمی شکرند

زیر این چرخ و گنبد دوّار

چون بهار زمانه بی دی نیست

هرکجا این بهار و دی باشد

هست پیمانه های کَون و فساد

خلق را کیل بیش و کم شدنی

زین سه بد عهد شخص فرسودست

گرچه آن گُل بود خوش و تر و نغز

بوی گُل دان حیات این عالم