شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۳۱۷
سلمان ساوجی
سلمان ساوجی( غزلیات )
128

غزل شمارهٔ ۳۱۷

نو بهار است ای صنم، عیش بهار آغاز کن
ساخت برگ گل صبا، برگ صبوحی ساز کن
غنچه مستور در بستان ورق را باز کرد
عارفا از نام مستوری ورق را باز کن
گر شرابی می خوری، با نرگس مخمور خور
ور حریفی می کنی، با بلبل دمساز کن
لاله و نرگس به هم جام صبوحی می کشند
صبح خیزان چمن را مطربا آواز کن
راستی بستان مقام دلنوازست این زمان
خوش نوایی در مقام دلنواز آغاز کن
می دهند آوازه گل بلبلان خیز ای صبا!
از دهان غنچه رو در گوش ساقی راز کن
باد جان می بازد ای گل در هوایت گر تو نیز
خرده ای داری نثار عاشق جانباز کن
از سر نازست مایل بر لب جو قد سرو
سرو قدا بر لب جو، میل سرو ناز کن
باش فارغ بال اگر چون بلبلی ز ارباب بال
مست و عاشق در هوای گلرخی پرواز کن