91
غزل شمارهٔ ۶۰
گردنکشی به سرو سرافراز می رسد
آزاده را به عالمیان ناز می رسد
هرچند بی صداست چو آیینه آب عمر
از رفتنش به گوش من آواز می رسد
یعقوب چشم باخته را یافت عاقبت
آخر به کام خویش، نظر باز می رسد
خون گریه می کند در و دیوار روزگار
دیگر کدام خانه برانداز می رسد؟
از دوستان باغ، درین گوشهٔ قفس
گاهی نسیم صبح به من باز می رسد
این شیشه پاره ها که درین خاک ریخته است
در بوتهٔ گداز به هم باز می رسد
آن روز می شویم ز سرگشتگی خلاص
کانجام ما به نقطهٔ آغاز می رسد
صائب خمش نشین که درین روزگار، حرف
از لب برون نرفته به غماز می رسد