شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۵۳
صائب تبریزی
صائب تبریزی( گزیدهٔ غزلیات )
95

غزل شمارهٔ ۵۳

از فسون عالم اسباب خوابم می برد
پیش پای یک جهان سیلاب خوابم می برد
سبزهٔ خوابیده را بیدار سازد آب و من
چون شوم مست از شراب ناب خوابم می برد
از سرم تا نگذرد می، کم نگردد رعشه ام
همچو ماهی در میان آب خوابم می برد
در مقام فیض، غفلت زور می آرد به من
بیشتر در گوشهٔ محراب خوابم می برد
نیست غیر از گوشهٔ عزلت مرا جایی قرار
در صدف چون گوهر سیراب خوابم می برد
غفلت من از شتاب زندگی خواهد فزود
رفته رفته زین صدای آب خوابم می برد
دارد از لغزش مرا صائب گرانی بی نصیب
در کف آیینه چون سیماب خوابم می برد