82
غزل شمارهٔ ۱۰۲
از سر کوی تو گر عزم سفر می داشتم
می زدم بر بخت خود پایی که برمی داشتم
داشتم در عهد طفلی جانب دیوانگان
می زدم بر سینه هر سنگی که برمی داشتم
زندگی را بیخودی بر من گوارا کرده است
می شدم دیوانه گر از خود خبر می داشتم
دل چو خون گردید، بی حاصل بود تدبیرها
کاش پیش از خون شدن دل از تو برمی داشتم
می ربودندم ز دست و دوش هم دردی کشان
چون سبو دست طلب گر زیر سر می داشتم
می فشاندم آستین بر رنگ و بوی عاریت
زین چمن گر چون خزان برگ سفر می داشتم
جیب و دامان فلک پر می شد از گفتار من
در سخن صائب هم آوازی اگر می داشتم