صبح محشر آن پریرو را نقاب دیگرست

گر چه دارد چشمه خورشید آب روشنی

نشأه صهبا نباشد اینقدر دنباله دار

طالع شهرت بلند افتاده است آن زلف را

نامه خواندن می دهد هر چند یاد از التفات

آب در پستی عنان خویش نتواند گرفت

گر چه عمر گرمرو پا در رکاب افتاده است

گوشه گیری را که امید گشاد از بستگی است

این که در تر دامنی چون ابر طوفان می کنیم

غافلان از کاهلی امروز را فردا کنند

نیست صائب چشم ما چون دیگران بر نوبهار