حفظ دولت در پریشان کردن سیم و زرست

رتبه ریزش بود بالاتر از اندوختن

در سراب تشنگی، جوش طراوت می زنم

کار ما را می کند گردون به نام خویشتن

نیست پروای اجل فرهاد شیرین کار را

بعد عمری کز لباس زنگ بیرون آمدم

از خیابان بهشتم خار در دل می خلد

سهل باشد بردن داغ کلف از روی ماه

از عملداران به قدر ظلم می ماند اثر

غم نفهمیده است هر کس ساده لوح افتاده است

غنچه دل را به بوی یار در بر می کشیم

از رباعی بیت آخر می زند ناخن به دل

گر چه طوبی از جهان منشور رعنایی گرفت