اهل معنی را تماشا مانع جمعیت است

عالم بی انقلابی هست اگر زیر فلک

از پریشان گردی نظاره دل صد پاره است

گوشه گیری می کند روشن دل تاریک را

در شکارستان دنیا آنچه می باید گفت

حلقه دامی که باشد خوردن دل دانه اش

تیغ لنگردار باشد بر سر آزادگان

نعمتی کز شکر عاجز می کند گفتار را

پیش ازان کز طبل رحلت دست و پا را گم کنی

از بهار نوجوانی آنچه بر جا مانده است

خانه بردوشی علاج سیل آفت می کند

ناخن و منقار شاهین از کجی گیرا بود

کاروان را گر چه در دنبال می باشد غبار

شکوه هر کس می کند صائب ز درد و داغ عشق