دلگیر کند غنچه من صبح وطن را

یوسف نه متاعی است که در چاه بماند

از داغ ملامت جگر ما نهراسد

زودا که شود برگ نشاطش کف افسوس

آن سرمه که من از نفس سوخته دارم

چون شمع به تدریج ازین خرقه برون آی

بی خون جگر، معنی رنگین ندهد روی

مشتاق ترا مرگ عنانگیر نگردد

بر مسند عزت به غریبی چو نشینی

آزاده روان تشنه اسباب هلاکند

یک بار هم از چهره جان گرد بیفشان

صائب چه خیال است شود همچو نظیری؟