حدی آن است که دیوانه کند محمل را

عالم آن است که بیدار کند جاهل را

چه کمال از کف بی مغز بود ساحل را؟

مطرب از بال و پر خویش بود بسمل را

تا سبکبار نسازی ز علایق دل را

شمع دارد به زبان گر چه همه محفل را

هر که محتاج به گفتار کند سایل را

با خبر باش که بر هم نزنی یک دل را

چند بر چهره خورشید بمالی گل را؟

نقطه بر سر نگذارند خط باطل را

کاین غباری است که پوشیده کند منزل را