که خاموشی بود کمتر، چراغ زیر دامان را

ندیدی زیر بال طوطیان گر شکرستان را

که باشد ابر بی باران، شب آدینه مستان را

حبابی پرده داری چون تواند کرد طوفان را؟

که دندان طمع مسواک سازد چوب دربان را

صدف با بسته چشمی می شناسد ابر نیسان را

ز برگ لاله شبنم بر جگر افشرده دندان را؟

که باران اشک حسرت باشد این ابر پریشان را

که چین آستین بر جبهه باشد تنگدستان را

که خوبان از هوا گیرند صائب پاک چشمان را