به این یک مشت گل مسدود کردم روزن دل را

شکستم بی سبب در خرقه تن سوزن دل را

نمی ماندم به جا، گر می گرفتم دامن دل را

که بی برگ از ثمر کردم نهال ایمن دل را

که با این گوش و دل نتوان شنیدن شیون دل را

عبث بر باد دادم نکهت پیراهن دل را

که پاک از سبزه بیگانه سازم گلشن دل را

نگیرد کوه غم دامان از خود رفتن دل را

اگر می دید یک بار آفتاب روشن دل را

به آه آتشین تا نرم کردم آهن دل را

ندیدم روز خوش تا سرد کردم گلخن دل را