ای دل بیدار را از چشم مستت خوابها

گر چنین روی تو آرد روی دلها را به خود

هر سبکدستی نیارد نغمه از ما واکشید

گرد عصیان رحمت حق را نمی آرد به شور

عاقبت انجم ز روی چرخ می ریزد به خاک

پرتو حسن جهانسوز تو بر مسجد گذشت

عقل معذورست در سرگشتگی زیر فلک

چون نگردد آب جان ها تیره در زندان جسم؟

می به دورافکن که تا بر خویشتن جنبیده ایم

چند صائب شکوه دل را به مسجدها برم؟