از غبار کاروان چون چشم برداریم ما؟

تا غبار خط او را در نظر داریم ما

فکر ما هر روز گردد یک سر و گردن بلند

خار دامن می شود رنگ سبک پرواز را

لاله زاری می شود عالم، اگر بیرون دهیم

می کند ما را ز روی تلخ دریا بی نیاز

نیست جود ساقی تردست، موقوف سؤال

همت ما می زند پر در فضای لامکان

عالم آسوده را دریای پرشورش کند

بر لب خاموش ما انگشت گستاخی مزن

موج دریا گر چه تردست است در حل حباب

نیست آسان ترک می صائب خمارآلود را