بر سبکروحان چو عیسی سوزنی لنگر شود

جان کامل را نباشد در تن خاکی قرار

تیره روزان سرمه چشمند اهل دید را

هر که را چون شبنم گل چشم خواب آلود نیست

روسیاهی شد دلیل کعبه مقصد مرا

نقطه بردارد چو دست خویش از گردآوری

نیست قیل وقال را جا در دل عارف که موم

سینه پیش ناخن الماس می سازد سپر

سنبل جنت شود در سینه چون بشکست آه

آنقدر دست از جلای دیده و دل برمدار

تشنه خون می شود با تیغ چون پیوست آب

شمع می دزدد زبان خویش را صائب به کام