تا سحر گه بر گریزان پر پروانه بود

مور من تا دست و پایی داشت قحط دانه بود

عمرها از اره پشت نهنگم شانه بود

سنگ طفلان را که رزق مردم دیوانه بود!

بی تکلف، حیله پرویز نامردانه بود

ورنه هر تیری که دیدم با کمان همخانه بود

ناله گرمی که در زنجیر این دیوانه بود

طره حوران به چشمم دود ماتمخانه بود

در تماشاگاه او آیینه ها میخانه بود

دست ما در زیر سنگ سبحه صددانه بود

شب که مهتاب خیالش فرش این غمخانه بود