نیست سنگ کم اگر در پله میزان ترا

تا نبندی رخنه چشم و دهان و گوش را

همرهان سست در راه طلب سنگ رهند

گر چه نگذارد کمان از خانه خود پا برون

گوشمال آخر شود دست نوازش ساز را

نیست بی جمعیت خاطر تلاوت را ثمر

از خجالت می شود هر دم به رنگی چهره ات

صبح زد از خنده رویی غوطه در خون شفق

سوده شد از خوردن نان گر چه دندان های تو

چون به زیر خاک خواهی خفت، کز بس سرشکی

گر نشویی صائب از اشک ندامت روی خویش