هر که زین دریا برآمد گوهر یکدانه شد

دید تا زنجیر زلف او دلم دیوانه شد

این که آخر شمع نخل ماتم پروانه شد

من که سرجوش حیاتم صرف در بتخانه شد

هر که شد مهمان درین غمخانه، صاحبخانه شد

هر که صائب آشنا با معنی بیگانه شد