سرو را یک مصرع از قید خزان آزاد کرد

ورنه مطلب را به همت می توان ایجاد کرد

هر که روی خویش وقف سیلی استاد کرد

دوستان را هر که در ایام دولت یاد کرد

کاوش مژگان چه با این بیضه فولاد کرد

لاف شاگردی مرا شرمنده استاد کرد

سنبل زلف تو تا پیوند با شمشاد کرد

ناتوانیها مرا شرمنده صیاد کرد

هر که دیوار یتیمی را چو خضر آباد کرد

هر که از روح فغانی صائب استمداد کرد