می زند موج پریزاد، صنمخانه صبح

می شود زود چو خورشید چراغش روشن

تخم اشکی بفشان، خوشه آهی برچین

در محیطی که منم کشتی دریایی او

دل ما میکده خون جگر بد، که زدند

نیست در سینه ما هیچ به جز داغ جنون

مرو از ره به سخن سازی هر سرد نفس

مرو از راه چو اطفال به شیرینی خواب

دام خورشید جهانتاب شود زنارش

ای که از دل سیهی تلختر از شب شده ای

سینه صاف، دل گرم مهیا دارد

خنده رو باش درین بزم که ذرات جهان

شسته رویان به (دو) صد خون جگر رام شوند

هست در سینه ترا گر دل روشن صائب