در زیر فلک نیست اگر همنفسی هست

بیرون چه کشی دلو تهی از چه کنعان؟

زخمی است که الماس در او ریشه دوانده است

زنهار چو صید حرم از کوی خرابات

بر مرغ گرفتار، فضای قفس تنگ

بر سیل سبکسیر شود خار پر و بال

در ترک تمنا بود آسودگی دل

بی جذبه محال است ز دل ناله برآید

چون مهلت اوراق خزان دیده دو روزی است

این است که گاهی به دعا یاد نمایند